De metafoor spreekt voor zich, een brug als iets wat twee delen aan elkaar verbindt. Vaak zijn het twee plekken, zoals aan de ene kant een park en de andere kant het centrum, of zoals vandaag centraal staat: een brug als de verbinding tussen mensen.
Buren, nauwe bekenden of de ontmoeting tussen vreemden, die elkaar nog niet kennen. Zulke bruggen zijn niet zo tastbaar als de bruggen achter mij, maar het principe is hetzelfde. Of ze nou gemaakt zijn van papier, karton of tandenstokers, het blijven plekken waar mensen naar elkaar omkijken als ze langs elkaar lopen. Een brug met lampen aan ieder keerzijde, die licht schijnen op de diversiteit die Presikhaaf rijk is. Ik zie een brug voor me met kleur, onwijs veel kleur; in de gezichten, de ogen, maar ook sierlijke lichtjes in de bomen. Ik wil een brug met bomen, met struiken, met gewassen vol met appels.
Want waarom niet?
Waarom mag onze gemeenschap niet zijn als een brug waarop eten groeit? Zonder te vergeten hoe het delen moet. Een brug met bankjes, paden en liften. Met genoeg ruimte en toegankelijk voor rolstoelen om te passeren. Maar waar zo’n moment van contact niet stopt na een hoi of een knikje. Maar waar de brug juist een plek van rust is, een moment van reflecteren. Het verkeer onder ons raast door, maar hier op de brug hoeft niets, moet niets, daarom ook ontmoeten. Geen zorgen, wij zijn hier als ze ons zoeken. Zo goed als we ons voelen, als we samen mogen zijn, zonder kosten, zonder verplichtingen. Gewoon samenzijn in plaats van alleen.
Ik ben het product van bruggen. Van mensen die een hand uitreikten, die zorg boden, van mensen die de voorbeeldfunctie op zich namen en lieten zien hoe je een brug verzorgde. Van stoere mannen met zachte kanten en zachte vrouwen met sterke armen. De brug van moeders die ze uitlegde voor ieder kind in de wijk. De brug gemaakt van soep, deegwaren, met een koekjes erbij. Een brug, geen uitkomst van een vast blauwdruk, maar juist als iets open, dynamisch en veranderlijk. Afhankelijk van jouw behoefte, mijn behoefte, die van ons samen. Een brug niet gemaakt van uitroeptekens, maar van vragen. Een brug van woorden, in duizend talen. Oude, bestaande, maar ook die van de straat. Een brug van ons, vóór ons allemaal; met je buren, familie, je moeder en je vader erbij. Want niet stedenbouwkundigen, maar bewoners maken de wijk.
Geschreven op 7 oktober 2023 door Spoken Word artiest Lev Avitan voor
de Dag van de Arnhemse Geschiedenis in MFC Presikhaven