Gemeente Arnhem is een samenwerking aangegaan met Stichting gelijkwaardig herstel. Deze stichting past de methode toe van prinses Laurentien om gedupeerde van het kinderopvangtoeslag schandaal te helpen. En daarvoor zijn er luisterend schrijvers nodig, om het verhaal van de slachtoffers op te schrijven. En tot een passende vergoeding te komen. Op 10 maart is er een lunchbijeenkomst voor iedereen die zich aanmeldt als luisterend schrijver.
Geïnteresseerd, maar wil je weten wat je kan verwachten? Lees verder voor een interview dat eerder is afgenomen!
“Ik kon persoonlijk een steentje bijdragen aan (Gelijk)waardig Herstel”
Het kinderopvangtoeslagschandaal heeft in heel Nederland diepe littekens achtergelaten. Nog
altijd proberen gedupeerden deze donkere periode boven te komen. Stichting (Gelijk)waardig
Herstel biedt de getroffen ouders emotioneel en financieel herstel. In de herstelaanpak delen
gedupeerden wat hen is overkomen met een vrijwillig Luisterend Schrijver. Op basis van dit
Feitenrelaas ontvangt de ouder een schadevergoeding. Gedupeerden Marco en Bea kozen
afgelopen jaar voor (Gelijk)waardig Herstel, zij vertelden hun verhaal aan Luisterend Schrijver
Sylvia.
Uit het niets in de schulden
Terwijl Nederland pas jaren later hoorde over het toeslagenschandaal begon het verhaal van Marco en Bea al in 2013. Hun leven veranderde in hele korte tijd na een bezoek van een medewerker van de Belastingdienst. Uit het niets waren daar schulden, die uiteindelijk opliepen tot een bedrag van 200.000 euro. Jarenlang leefden ze in onzekerheid en stress, met gevolgen voor hun gezondheid en werk waar ze tot op de dag van vandaag last van hebben.
Schulden maken niet schuldig, maar voor Marco en Bea voelde dat soms wel zo. Bea: “Jij zit in de schulden, dus het zal jouw schuld wel zijn. Maar het is niet zo dat we leningen hadden of te dure dingen bestelden bij de Wehkamp. Ons inkomen viel ineens weg waardoor we onze elektriciteit, zorgkosten en huur niet meer konden betalen.”
De weg naar (Gelijk)waardig Herstel
Toen de toeslagenaffaire aan het licht kwam, moest de overheid compenseren. Voor Marco en Bea betekende dit vooral een lange strijd om erkenning. Na wat omwegen kwamen ze uiteindelijk terecht bij Stichting (Gelijk)waardig Herstel. Marco: “Ik wilde eigenlijk voor de rechtbank eindigen. Maar als je daar je gelijk krijgt moet je er alsnog met de staat uitkomen. Dan ben je een keer 89 en krijg je een paar duizend euro. Dan hoeft het niet meer”. Bij (Gelijk)waardig Herstel ging het sneller en met minder bewijslast. Wantrouwen maakte daar plaats voor vertrouwen. Bea: “Eén van de redenen dat we kozen voor Stichting (Gelijk)waardig Herstel is dat stukje menselijkheid.” Marco: “De benadering bij (Gelijk)waardig Herstel was voor ons belangrijk, die is anders dan bij de overheid. Het is de meest humane weg.”
Van vertellen naar verwerken
En zo stond Luisterend Schrijver Sylvia op de stoep. Het eerste gesprek hebben ze elkaar vooral leren kennen. Sylvia: “ik heb toen wel verteld dat ik ambtenaar ben. Want er zit natuurlijk pijn naar de overheid toe.” Ondanks alle negatieve ervaringen en gevoelens die Marco en Bea met de overheid hebben vonden ze dat geen probleem. “ Onze pijn is naar de overheid toe, niet naar de personen bij de overheid.”
Na die eerste kennismaking aan de koffietafel volgde nog drie gesprekken. Marco: “Je beleeft je
verhaal weer helemaal opnieuw. Het is iets dat je voor altijd bij je draagt, daarom was het voor mij persoonlijk niet moeilijk om het verhaal aan Sylvia te vertellen.” Bea: “Ik denk ook dat het goed is om erover te praten. Je moet het op een gegeven moment loslaten. Je verwerkt het als je het erover hebt.”
Op de knop drukken
Sylvia voelde de verantwoordelijkheid. “Dat verhaal aanhoren is lastig. Maar ik vond het vooral een grote verantwoordelijkheid om het goed op te schrijven. Want er hangt veel vanaf.” Een tijdlijn maken was soms een uitdaging. Er was zoveel naars gebeurd dat de jaartallen soms lastig te achterhalen waren. Sylvia: “Gelukkig helpt het online portaal van Stichting (Gelijk)waardig Herstel daar ook bij.” Hierin staat een gespreksleidraad met vragen die je helpen. Sylvia werkte lang in de schuldhulpverlening, het was wennen dat ze het verhaal alleen maar hoefde op te schrijven. “Je gaat in je hoofd in de oplosmodus. Terwijl: dat hoeft niet. Het is hun verhaal en dat moet ik goed opschrijven.”
De onrechtmatige terugvorderingen van de Belastingdienst hadden impact op alles: familie, werk, gezondheid. Toen het Feitenrelaas af was, was het spannend om het in te dienen. Marco: “We hebben lang gewacht met op de knop drukken. Je geeft het toch uit handen. Dat voelt definitief.”
Niet oplossen maar opschrijven
Het Feitenrelaas ligt nu bij de stichting. Binnenkort horen Marco en Bea wat het schadebedrag is waar zij recht op hebben. Sylvia: “Nu het klaar is ben ik wel trots dat ik dit heb gedaan. Ik kon nu persoonlijk een steentje bijdragen.” Marco: “Ik vind het lovenswaardig, want het is een intens traject. Ook voor jou.”
Welke tip geven zij aan Luisterend Schrijvers? “Doorvragen. Je moet terug naar de zijtakken, niet iedereen wil daarheen. Je moet vragen durven stellen.” De klik is hiervoor belangrijk. Marco: “Bij iemand van wie je niet weet of je je verhaal wil vertellen kom je er niet.” Sylvia: “Je moet het gesprek open en oordeelvrij ingaan. En niet oplossen maar opschrijven.”
Het leven van Marco en Bea zal nooit meer hetzelfde zijn. Geen enkel bedrag kan dat veranderen.
Toch hopen ze op een vergoeding waarmee ze verder kunnen. “Onze enige hoop is nu dat we een schadevergoeding krijgen die ervoor zorgt dat we weer ergens naar toe kunnen werken.” Bea: “We willen graag een plan kunnen maken voor onze oude dag. Niet meer afhankelijk zijn.”
Word ook Luisterend Schrijver
Wil je net als Sylvia ook bijdragen aan (Gelijk)waardig Herstel? Meld je dan hier aan voor onze
lunchbijeenkomst. Meer informatie is ook te vinden op de website van (Gelijk)waardig Herstel.